Yılların kazandırdıkları sayesinde, günümüz düşünce dünyasına ait olmadığımı artık biliyorum. Geçmişte ilgilendiğimi sandığım pek çok konunun ya da insanın aslında beni ilgilendirmemiş olduğunu da. İç dünyamda sadeliğe ulaşmaya çabalarken kendimi sivriliklerde bulmama neden olan engeller kalktı ve bir zamandır cilasızlığın hafifliğini yaşamaktayım.

Bilgi önde biz peşinde sürükleniyoruz. Yorucu bir çaba, ama insanlığın kendini getirdiği bu yerde artık bunun bir başka yolu yok.

Bir başka deyişle, kimse siyah ya da beyaz olarak nitelendirilemez. Aslında hepimiz grinin tonlarıyız. Kimimiz daha koyu, kimimiz daha açık. Beyaza çok yakın bir tonu tutturabilenlerin azınlıkta olduğunu biliyoruz.

Kaosun kenarında varoluş, doğadaki [insan harici] diğer varlıklar için yaşamın bizatihi kendisidir. Onlar da hayatta kalabilmek için önlemler alır, ama bunu bütünden kopmaksızın gerçekleştirirler.

Hani o pencereye konan kuşla ilgili hikaye vardır: Küçük çocuk penceredeki kuşu büyülenmiş bir halde izlerken, babası yaklaşır ve 'bak o bir kırlangıç', der. Çocuğun yaşamakta olduklarını bilgiye dönüştürüp yaşantısını katlederek.

...en iyi yol bir yerden bir yere gitmeyen yoldur, çünkü o “yol”dur.

Hayat sizi beklemediğiniz anlarda buluverir, beklenti yüklediğinizde yanınıza uğramaz.

Kitabın [Miguel Serrano'nun C.G.Jung ve Hermann Hesse : İki dostluğun anıları] bir yerinde, Jung'un sarf ettiği 'Hintli düşünmez, düşünce ona gelir' cümlesini zihnimden bir türlü uzaklaştıramadım.